Mačevalštvo se temeljilo na franačkim mačevima s izraženim blutrinama (žlijebovima za krv) čija su sječiva bila preslojavana i gravirana, bilo imenima majstora koji su ih izradili ili vlasnika, a često i raznim biljnim motivima. Dobri mačevi bili su skupi i nisu bili za svačiji džep, tako da su se ljudi u to vrijeme često snalazili kojekakvim imitacijama. Kad su borbene tehnike bile posrijedi, mačevi su se prije svega koristili za sječu, a rjeđe za ubadanje.

Još jedno dosta važno oružje koje se često kombiniralo s mačem ili sjekirom bio je bodež. Sječivo mu je bilo nešto dulje i uže od onog običnog noža, a služio je za ubadanje protivnika.

U vrijeme kralja Tomislava prevladavalo je pretežito ruralno i stočarsko stanovništvo, a borba štapovima bila im je česta razbibriga. Štapovi su bili dulji, a cilj borbe bio je rušenje protivnika ili izbijanje njegova oružja. Dodatno uzbuđenje postizalo se odabirom lokacija dvoboja koje su se nalazile iznad vode.