Tehnike su bile šivanje, tkanje, vezenje, štrikanje. Tkanine su se i bojale pigmentima ili prirodnim bojama dobivenim iz biljaka. Ljudi su tada voljeli jarke boje, iako su često bile privilegija viših slojeva, jer je lan bilo teško obojati prirodnim bojama. Pamuk, kao i svila, također su bili u upotrebi, ali su bili na raspolaganju samo u urbanim sredinama i bili su dosta skupi.

Niti za tkanje i šivanje dobivale su se predenjem. Nakon što bi se ovca ošišala, vuna bi se raščupavala, a zatim češljala. U etnologiji se tako priređena vuna naziva - kudelja. Ona bi se omotala oko grane ili štapa i namotavala bi se na drugi metalni ili drveni štap s keramičkim utegom. Ovako dobivene niti mogle su se još nekoliko puta presti da bi se dobile tanje ili deblje. U ovom razdoblju sva se vuna prela ručno.

Koža i krzno bili su važni materijali u odijevanju i svakodnevnom životu. Od kože i krzna radili su se prsluci, kaputi, kape, torbe i torbice (novac), korice za noževe, krznene podloge za krevet, podloge za pod, zid itd.

Obuća je bila jednostavna, đon je bio od deblje kože dok je gornji dio bio od tanje i vezao se kožnim vrpcama.

Tunika i hlače bili su osnovni odjevni predmeti za muškarce, a dulje haljine slične tunikama za žene. Ovisno o godišnjem dobu hlače su bile kraće ili duže i lanene ili vunene.